نوع چوب انتخاب شده برای درهای چوبی جامد یکی از مهمترین عوامل تعیین کننده قدرت و طول عمر درب است. چوب های سخت مانند بلوط ، گردو ، افرا و گیلاس به دلیل چگالی ، چقرمگی و مقاومت در برابر آسیب ، ترجیح داده می شوند. این جنگل ها به طور طبیعی با دوام تر و قادر به مقاومت در برابر اثرات سنگین و پوشیدن و پارگی به مرور زمان در مقایسه با چوب های نرم تر مانند کاج ، سرو یا صنوبر هستند. ساختار دانه چوب نیز نقش اساسی دارد. دانه های مستقیم به طور معمول ترجیح داده می شوند زیرا ثبات بیشتری را ارائه می دهند ، در حالی که الگوهای دانه وحشی یا نامنظم ممکن است منجر به نقاط ضعف شود. گونه های چوبی مانند چوب ساج یا چوب ماهون ، که اغلب برای کاربردهای خارجی استفاده می شود ، مقاومت طبیعی در برابر عناصر ایجاد می کنند و اطمینان حاصل می کنند که درها در آب و هوای مختلف عملکرد خوبی دارند.

رطوبت چوب جنبه مهمی از ثبات بعدی آن و دوام طولانی مدت آن است. چوب به طور طبیعی بسته به رطوبت و درجه حرارت محیط ، رطوبت را جذب یا آزاد می کند ، که می تواند باعث گسترش یا کاهش آن به مرور زمان شود. اگر چوب به درستی خشک نشود ، ممکن است پس از نصب ، دچار پیچ و تاب ، ترک خوردگی یا تورم شود. برای جلوگیری از این امر ، چوب به میزان مطلوب رطوبت حدود 6-8 ٪ برای کاربردهای داخلی خشک می شود. این تضمین می کند که درب ابعاد و ثبات خود را در طول طول عمر خود حفظ کند. برای درهای بیرونی ، مراقبت های بیشتری برای خشک کردن چوب به سطح رطوبت پایین تر انجام می شود تا اطمینان حاصل شود که در برابر تغییرات رطوبت فصلی مقاومت می کند و خطر ترک خوردگی یا تعظیم ناشی از قرار گرفتن در معرض فضای باز را کاهش می دهد. خشک شدن مناسب همچنین احتمال رشد قالب را کاهش می دهد و قدرت و عملکرد کلی درب را در شرایط آب و هوایی مختلف بهبود می بخشد.

در طی فرآیند تولید ، حفظ چوب نقش اساسی در تقویت دوام درب دارد. برای محافظت از آن در برابر رطوبت ، پوسیدگی و آلودگی حشرات ، به ویژه برای درهایی که در محیط های پرشور و یا کاربردهای فضای باز استفاده می شود ، روی چوب اعمال می شود. درمان های مواد نگهدارنده ، مانند مهارکننده های آتش نشانی ، قارچ کش ها و دفع کننده های موریانه نیز ممکن است برای بهبود مقاومت چوب در برابر آسیب های بیولوژیکی اضافه شود. اتمام چوب مانند لکه های روغنی ، لاک یا روکش های پلی اورتان برای جلوگیری از نفوذ آب به چوب ، کاهش خطر پوسیدگی و وخیم شدن استفاده می شود.

روشی که برای ساخت درب چوب جامد استفاده می شود ، بر استحکام ساختاری و دوام کلی آن تأثیر می گذارد. درهای سنتی با هسته جامد از یک تکه چوب یا یک بلوک جامد از چوب ساخته شده است و آنها را سنگین تر و با دوام تر از درهای توخالی می کند. با این حال ، درهای چوبی جامد مدرن ممکن است تکنیک هایی مانند چوب روکش روکش (LVL) را شامل شود ، جایی که چندین لایه از روکش های چوبی به هم پیوند خورده اند. این تکنیک قدرت درب را تقویت می کند و مانع از پیچ و خم طبیعی یا تقسیم می شود که ممکن است با یک تکه چوب محکم رخ دهد. تکنیک های ساخت و ساز چند لایه با خنثی کردن گسترش طبیعی و انقباض چوب به حفظ ثبات بعدی کمک می کنند.

چسب ها و عوامل پیوند دهنده مورد استفاده در ساخت درهای چوب جامد برای قدرت و ماندگاری آنها بسیار مهم است. چسب های مدرن برای ارائه عملکرد پیوند برتر طراحی شده اند که می تواند در برابر تغییرات شدید دما و تغییرات رطوبت بدون تخریب به مرور زمان مقاومت کند. کیفیت چسب بر توانایی درب در دست نخورده تأثیر می گذارد و اطمینان حاصل می شود که اتصالات بین پانل های درب ، لبه ها و اجزای اصلی تضعیف یا جدا نمی شوند. از چسب های دارای مقاومت بالا و مقاومت در برابر آب برای تقویت دوام درب ، به ویژه در محیط های با رطوبت بالا استفاده می شود و از خرابی درزها یا اتصالات چسبیده جلوگیری می کند ، که می تواند یکپارچگی ساختاری درب را به خطر بیاندازد .333333